Μια παράσταση για όσα θα θέλαμε να ξαναζήσουμε και δεν μπορούμε. Ένας φόρος τιμής στην αθωότητα που ψάχνουμε και στο πληγωμένο παιδί μέσα μας. Ένας ερμηνευτής, μια σκακιέρα, ένα κάλεσμα στην Ανάγκη, στη Μνήμη και στην Αποδοχή. Μια εσωτερική αναζήτηση μέσα από συναισθηματικά τοπία, μουσική, χιούμορ, φαντασία και τη μαγεία του θεάτρου του αντικειμένου. Χωρίς λόγια.
Ένας Δάσκαλος παίζει κάθε μέρα σκάκι με τον εαυτό του και παγιδεύεται στην ανάμνηση ενός μαθητή που δεν κατάφερε να βοηθήσει, ενός μαθητή περιθωριοποιημένου από το σύνολο. Η σκακιέρα μεταμορφώνεται στη σχολική αίθουσα όπου εργάζεται ο Δάσκαλος, το παιχνίδι μετατρέπεται σε αναπαράσταση της ζωής του μαθητή και της σχέσης τους. Ταυτόχρονα παρακολουθούμε ζωντανά video projection σε οθόνη, σα να πολλαπλασιάζεται ο ήρωας μέσα στο τεχνολογικό περιβάλλον που τον ορίζει (υπολογιστής, τηλεόραση). Τι συμβολίζει αυτός ο αδικημένος μαθητής; Πόσο κοντά είμαστε, αλήθεια, σε παιδιά που μας έχουν ανάγκη; Πόσο έχουμε εξορίσει τον παιδικό εαυτό μας; Ένα πείραμα εσωτερικής διαδρομής του ερμηνευτή και σύνθεσης τεχνικών σωματικού θεάτρου και εμψύχωσης αντικειμένων.
Η ιστορία επινοήθηκε από τους συντελεστές. Η συνύπαρξη παλλόμενου σώματος με μουσική, αντικείμενα, τεχνολογία προτείνει μια πολυμορφική οπτική δράσης. Ο μη ομιλών ηθοποιός αφηγείται το ρόλο του μέσα από ένα σουρρεαλιστικό παιχνίδι εμψύχωσης του χωροχρόνου...
Στη σκακιέρα της ζωής μας, ποια θα είναι άραγε η επόμενή μας κίνηση;
